Ze beschikt ongetwijfeld over een van de zo niet mooiste, dan toch meest geliefde stemmen van Spanje en Catalonië, deze Grande Dame van het hedendaagse chanson en, na een drietal platen, gewijd aan het oeuvre van Georges Moustaki is ze met deze nieuwe -ongeveer twintigste, schat ik, plaat toe aan een mengvorm: zeven vertalingen van gekende Franse Chansons, aangevuld et vier nieuwe, eigen nummers in het Catalaans.

Marina Rossell vandaag nog voorstellen, is eigenlijk een beetje vloeken in de kerk. Aan liefhebbers van folk moet je vandaag ook Bob Dylan niet meer voorstellen: dat wordt geacht te behoren tot de gekende leerstof, maar voor wie wat jonger is dan ik: de zangeres wordt voor het eerst een beetje bekend in 1974 en vandaag, bijna vijftig jaar later, is zij een zangeres, die over de halve wereld gezongen heeft, begeleid werd door heel veel andere groten uit het vak en eigenares van een catalogus o “U” tegen te zeggen: van Kerstliedjes tot filmmuziek, van Moustaki tot “Bella Ciao”, ze kan het allemaal aan en ze nam het allemaal op.

Nu ik haar intussen meer dan dertig jaar volg, kan ik met de hand op het hart zeggen dat er tussen haar uitgebreide output niet één minderwaardige plaat te vinden is en dat zal ook nu niet gebeuren, et deze “300 crits” (300 kreten). Het knappe aan deze plaat is dat, naast de eenvoudige begeleiding (Marina zelf op gitaar, Xavi Lloses op toetsen en Nico Roig op allerhande gitaren), de nieuwe nummers moeiteloos hun plaats hebben naast de klassieken uit het Franse chanson. Het volstaat even naar de titelsong te luisteren om te begrijpen wat ik bedoel.

De vertalingen zijn van de hand van Josep Tero, van zichzelf een singer-songwriter met een imposant oeuvre en al sinds de vroege jaren ’80 een trouwe compagnon de route van Marina. Hij slaagt er in de Franse teksten zo nauwgezet te vertalen, dat je ze, met het beetje Catalaans, dat het mijne is, moeiteloos kan begrijpen. Natuurlijk: wij hier in België kennen allemaal de originelen: hier hof je niemand te komen vertellen dat “Je ne regrette rien” , net als “Sous le ciel de Paris”bekend is van Edith Piaf en “Avec le temps” van Léo Ferré. Wie ouder is dan dertig weet vast dat “ Et Maintenant” van Gilbert Bécaud is en hopelijk ook dat “j’attendrai” van Dalida een cover was van een lied van Rina Ketty. “Geen twijfel over “La Mer”, dat is van Charles Trenet en ala afsluiter/bonus is er nog een Piaf-song, met “Hymne à l’Amour”.

Met zo’n songlist én met een stem en een interpretatievermogen als dat van Marina Rossell, zit je als luisteraar gebeiteld: dit is een ruim half uur simpelweg genieten. Onderweg kun je misschien ook kennis maken met het eigen werk van Marina en dan ben je, ongetwijfeld evenzeer “verkocht” als ik. Let wel: de volledige catalogus van Marina zal je een aardige duit kosten, maar hij is werkelijk elke centiem waard!

(Dani Heyvaert)